De melkkoe van China

Tot nu toe heb ik de relatie China - Verenigde Staten vooral vanuit de optiek van de Westerse belegger bekeken. De teneur van het verhaal was eigenlijk dat China weigert hun valutaregime flexibel te maken waardoor de huidige wereldwijde onevenwichtigheden niet via wisselkoersen aanpassingen kunnen worden gecorrigeerd.

Het is natuurlijk ook interessant om in de analyse de positie van Chinezen nader te aanschouwen. In zekere zin is de Verenigde Staten de melkkoe van China. De forse economische groei die we de afgelopen jaren in China hebben mogen aanschouwen komt enerzijds door directe investeringen uit de Verenigde Staten/Japan etc. anderzijds door de overconsumptie die in gang is gezet omdat de Verenigde Staten een beproefd middel heeft gebruikt om de economie aan de praat te houden (verhoging van de overheidsuitgaven en verlaging van de rente). Zonder de Amerikaanse consument zou de economie van China ook zijn gegroeid, maar veel minder snel dan nu het geval is geweest. Het is duidelijk dat het de Chinezen het bevalt om te groeien op kosten van de Amerikaanse consument. Ondertussen groeit de berg dollars in Chinese handen met grote sprongen. Het moge duidelijk zijn, dat wanneer de Chinezen pogen hun korte termijn opbrengst te maximaliseren de Amerikaanse melkkoe wel eens minder melk kan gaan geven of ze zal zelfs helemaal geen melk meer willen geven. Daarnaast moet worden opgemerkt dat de huidige hoeveelheid dollars die China in hun bezit heeft een probleem zijn voor de Amerikanen, immers de Amerikaanse koe krijgt te weinig voer terwijl de melkproductie tot het uiterste is opgevoerd. Nu is de buitenlandse schuld ongeveer 30% van de Amerikaanse BNP maar mede door toedoen van de Chinezen neemt deze schuld met 5-6% per jaar toe. Wanneer de Chinezen dus Amerikaans schuldpapier blijven accumuleren, wordt de verslechterde solvabiliteit van de Amerikanen het probleem van de Chinezen ipv de Amerikanen. Met het huidige tempo heeft de Verenigde Staten nog ongeveer 10 jaar voordat deze situatie is aangebroken.

Maar erger voordat de ballon knapt, zullen er een aantal crisises zijn uitgebroken die zullen veroorzaken dat China als eigenaar van de Amerikaanse melkkoe mee wordt gesleept in de einde van het Amerikaanse consumptie tijdperk. Hoe logisch lijkt het dus dat de Chinezen hun melkkoe goed gaan verzorgen en die kunnen blijven melken. Daarmee maximaliseren de Chinezen hun welvaart. Het lijkt dus een zeer logische veronderstelling om te verwachten dat Chinezen hun munt gaan flexibiliseren. De enige vraag die nog opdoemt is dan niet meer of, maar vooral wanneer.

De mens kennende zal een eigenaar zijn huidige korte termijn winst willen maximaliseren daarmee het risico lopen dat er een sub-optimale keuze wordt gemaakt. Gezien de zeer profijtelijk situatie waarin de Chinezen zich bevinden, is vanuit die optiek te verwachten dat ze geen haast hebben met het flexibiliseren van hun valuta regime. Al eerder had ik geschreven dat China momenteel het meest kapitalistische land ter wereld zijn en ze zullen hun koe dan ook niet anders behandelen dan een gemiddelde huisjesmelker. Ze geven hun koe net voldoende te eten dat die niet sterft en nog steeds melk blijft geven, maar daar blijft het bij. Het worden magere jaren voor ons westerlingen.

Voorlopig ga ik er vanuit dat de olieprijs de beste indicator is voor het moment waarop de Chinezen actie ondernemen. Pas als de pijn voor de Chinezen zo groot wordt dat er sociale onrust dreigt te ontstaan zullen de Chinezen hun huidige comfortabele positie opgeven. Gezien dat een olieprijs van $50+ China zonder enig probleem wordt geaccepteerd moet de olieprijs nog meer omhoog voordat de Chinezen het besluit nemen om hun munt te revalueren. De hedge funds hebben het beter begrepen dan de oliehandelaren. Terwijl de markten omkomen in de olie stijgt de prijs verder. De vraag is natuurlijk of de hedgies de Chinezen overheid tot beweging kunnen brengen. Voor mij staat de uitkomst vast, de status quo zal worden gehandhaafd totdat de olieprijs boven de $ 60 komt. Bijzonder is dat de hoge olieprijs relatief weinig te maken heeft met vraag en aanbod maar met name wordt bepaald door de relatie China- Verenigde Staten. Een supermacht in wording versus de nummer 1 van de wereld. Een interessant gevecht met een zekere uitkomst. Voorlopig staat het 5 - 0 voor China, maar de vraag is wanneer slaat de Verenigde Staten terug? Dat kan de Chinezen behoorlijk veel pijn doen: een kat in het nauw, maakt immers rare sprongen. Dat geldt ook zeker voor een aangeslagen bokser.